"Political Correct" (Διήγημα, Μέρος 6ο και τελευταίο)

(Πολιτικό Θρίλερ)

Περίληψη Προηγουμένων:

Ο Ανδρέας Χρονάκης, Υπουργός Δημόσιας Ασφάλειας στην ριζοσπαστική αριστερή Κυβέρνηση της χώρας, επισκέπτεται ιδιωτικά μια νύχτα, τον 79χρονο Κομμουνιστή φίλο του Αργύρη Πατεμτζή. Τους δύο άντρες δένει μια βαθιά ανθρώπινη σχέση από το ζοφερό παρελθόν της εξορίας στο Παρθένι της Λέρου στην περίοδο της χούντας, όπου ως κρατούμενος ο Αργύρης γνωρίστηκε με τον τότε νεαρό γιατρό των φυλακών.

Η συνάντησή τους, τους οδηγεί σε έναν απόμακρο νυχτερινό περίπατο στην παραλία του Σχοινιά.

Εκεί ο Ανδρέας, ως υπουργός, εκμυστηρεύεται στον παλιό και έμπειρο φίλο του ότι βρίσκεται ένα βήμα πριν τη σύλληψη των εγκεφάλων μιας συνωμοτικής ομάδας που εξοπλίζει και καθοδηγει επίδοξους τρομοκράτες για ένα πρώτο χτύπημα στη χώρα. Οι εγκέφαλοι αυτοί καθοδηγούνται άμεσα από υψηλές μυστικές υπηρεσίες γνωστών χωρών που εμφανίζονται ως τιμητές στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας. Ο Υπουργός θέλει να μοιραστεί το τεράστιο άγχος του με έναν παλιό και έμπειρο αγωνιστή έστω και αν αυτός δεν συμμερίζεται την πολιτική του διαδρομή. Ο Αργύρης, προειδοποιεί τον φίλο του ότι οι "δικοί του" πολιτικά άνθρωποι είναι επίφοβοι.

Ο Ανδρέας ενημερώνει το έκπληκτο Υπουργικό Συμβούλιο για τις αποκαλύψεις του έχοντας το "πράσινο" φως από τον Πρωθυπουργό να προχωρήσει. 

Το βράδυ προσκαλείται σε ένα Διεθνές συνέδριο ΜΗ.ΚΥ.Ο. από τον πρωθυπουργό για να δοθεί η τελική οδηγία. Μετά την "πύρινη" ομιλία του πρωθυπουργού, συναντιέται σε μια σουίτα του ξενοδοχείου με  τον Στηβ Γρκέϋμαν, πρόεδρο ενός ξένου think tank, παρόντος του πρωθυπουργού, για μια επαφή γνωριμίας.

Εκεί θα νιώσει τον κόσμο να γκρεμίζεται γύρω του καθώς ο επισκέπτης τους, με περισσή θρασύτητα, έμεσα αξιώνει την παύση κάθε είδους ενόχλησης σε διάφορα στελέχη τους από τις υπηρεσίες του Υπουργείου απειλώντας άμεσα τον ίδιο τον Υπουργό και την κυβέρνηση για πολιτικές συνέπειες. Το πλήγμα για τον Υπουργό θα είναι ισχυρότερο καθώς διαπιστώνει με τρόμο ότι ο ίδιος ο Πρωθυπουργός γίνεται όχημα για να περάσουν αυτές οι πίεσεις στη πράξη. Στο μεταξύ ο Νικηφόρος Φράγκος με το κλιμάκιό του είναι έτοιμο να συλλάβει τους οργανωτές προσδοκώντας το τελικό "οκ" από τον Υπουργό καθώς ο χρόνος στενεύει δραματικά.

Ο Υπουργός την ύστατη στιγμή δίνει εντολή υπηρεσιακά στον αξιωματικό να ακυρώσει τις συλλήψεις και τον καλεί στο γραφείο του για περαιτέρω εξηγήσεις. Εκεί προσπαθώντας να καλύψει την κυβέρνηση για την απόφαση αυτή, του δίνει οδηγίες να προχωρήσει στην σύλληψη των απλών εκτελεστικών οργάνων, οδηγία που οδηγεί σε τέσσερις συλλήψεις.

Ο Ανδρέας Χρονάκης αποφασίζει να δώσει ανοιχτή συνέντευξη τύπου για την πορεία των γεγονότων και ενημερώνει τον Πρωθυπουργό για τον σχεδιασμό του.

Στην πορεία της μέρας ενημερώνει τα ΜΜΕ για τις συλλήψεις των τεσσάρων, τις προθέσεις τους και την οργάνωση του σχεδίου ανακοινώνοντας παράλληλα και την συνέντευξη τύπου της Πέμπτης.

Όμως τα πρόσωπα που δρουν στο παρασκήνιο ξεκινούν το δικό τους πλάνο για να ματαιώσουν την αναγγελθείσα συνέντευξη με κάθε τρόπο με τον γνωστό Στηβ Γκρέϋμαν να κινεί να νήματα της δράσης και των παρεμβάσεών του στις κορυφές της κυβέρνησης αλλά και αλλού.
Η Επόμενη μέρα έχει μια τραγική ανατροπή στα πράγματα. Την ώρα που ο Ανδρέας με τους συνεργάτες του έχουν ήδη ξεκινήσει την επεξεργασία των στοιχείων για την αναγγελθείσα συνέντευξη τύπου της Πέμπτης, φτάνουν τα εφιαλτικά νέα στο Υπουργείο.
Η Μεγάλη διαδήλωση των συνταξιούχων στο κέντρο της πόλης χτυπιέται απρόκλητα από δύο διμοιρίες αστυνομικών δυνάμεων μετά από μια ύποπτη προβοκάτσια. Το αποτέλεσμα είναι τραγικό. Ακολουθεί μια τραγωδία με τρεις διαδηλωτές σε κρίσιμη κατάσταση και δεκάδες τραυματίες. Τα πάντα ανατρέπονται και πολιτικά και ηθικά για τον Υπουργό Ανδρέα Χρονάκη, ο οποίος πλέον αντιλαμβάνεται τον τραγικό τρόπο με τον οποίο βρίσκεται παγιδευμένος. Ανάμεσα στα άλλα αναζητεί εναγωνίως και τον φίλο του Αργύρη καθώς γνωρίζει ότι αυτός δεν λείπει ποτέ από ανάλογες διαδηλώσεις.

****************************************

Οι ώρες και ο χρόνος είχαν πάρει μια ταχύτητα άναρχη. Όσοι βίωναν τα γεγονότα δεν μπορούσαν εύκολα να προσανατολιστούν μέσα στα όρια. Που ήταν η αρχή, ποιο το τέλος ; ποια η λογική σειρά των γεγονότων ; Άνθρωποι, συναισθήματα, κινήσεις, αποφάσεις, παρασκήνιο, τακτικές. Όλα είχαν πυροδοτηθεί σε μια ανεξέλεγκτη έκρηξη. Οι δρόμοι έξω στην πόλη ήταν γεμάτοι διαδηλωτές. Ένα μεγάλο πλήθος είχε συγκεντρωθεί έξω από το κεντρικό νοσοκομείο στο οποίο νοσηλεύονταν οι τρεις σοβαρά τραυματισμένοι συνταξιούχοι διαδηλωτές. Δύο άντρες και μια γυναίκα, όλοι πάνω από τα εξήντα τους χρόνια. Άνθρωποι που δεν έπαψαν να βγαίνουν στο δρόμο να διεκδικούν τα δίκια της ζωής τους.

Ένα ακόμα μεγάλο πλήθος ήταν έξω από το Υπουργείο Ασφαλείας και με αγωνία οι αστυνομικές δυνάμεις περίμεναν να δουν το βαθμό και τις εκδηλώσεις της οργής τους.

Μια μεγαλύτερη διαδήλωση έμενε σταθερή στην μεγάλη πλατεία. Εκεί που έγιναν τα δραματικά γεγονότα. Πολλές φωτιές έκαιγαν σκόρπια εδώ και εκεί σε κάποια πρόχειρα οδοφράγματα.

Ο Ανδρέας, οι συνεργάτες του αλλά και όλοι ήταν κρεμασμένοι από τις ανακοινώσεις των γιατρών για την πορεία των τραυματιών. Σε κρίσιμη κατάσταση, με τις ώρες να περνούν μαρτυρικά.

Ο Ανδρέας, με όση δύναμη είχε ανακτήσει τις τελευταίες στιγμές, βγήκε στους δημοσιογράφους που κρέμονταν σαν τα σταφύλια στην αίθουσα τύπου προσδοκώντας μια δήλωση-τοποθέτηση του ανθρώπου που πολιτικά αυτή τη στιγμή ήταν στο επίκεντρο των γεγονότων.

Ο Υπουργός ήταν σαφέστατος στις δηλώσεις του:

Καταδίκασε με οργή την επίθεση των αστυνομικών αυτών δυνάμεων κατά των διαδηλωτών. Κατήγγειλε ότι αυτό ήταν καθαρά έξω και πέρα από τις εντολές και την πολιτική τόσο της Κυβέρνησης όσο και του Υπουργείου. Φωτογράφισε κατηγορηματικά την ενέργεια ως ύποπτη και δήλωσε ότι θα ξεκινήσει άμεσα έρευνα για αυτήν.

Όμως οι δημοσιογράφοι ήταν καταπέλτες στις ερωτήσεις τους και εκ των πραγμάτων επιθετικοί:

-κ. Υπουργέ, θέλετε να μας πείτε ότι στην Αστυνομία δρουν και λειτουργούν μονάδες με σκοτεινές επιδιώξεις χωρίς έλεγχο από τον πολιτικό τους προϊστάμενο ;

-Μπορεί η αντίδρασή τους να οφείλετε σε εγκληματικά αμελή εκτίμηση της στιγμής, απάντησε ο Ανδρέας.

-κ. Υπουργέ, προφανώς αντιφάσκετε στις δηλώσεις σας, προσέθεσε ένας άλλος δημοσιογράφος συνεχίζοντας

-Πριν λίγο μας αφήσατε αιχμές ότι θα εξετάσετε πιθανά ύποπτη διάθεση στην επίθεση των αστυνομικών οργάνων, τώρα μιλάτε και για πιθανότητα οι διμοιρίες αυτές να μην ανταποκρίθηκαν επαγγελματικά στις συνθήκες των στιγμών. Τι τελικά έχετε στο μυαλό σας ;

-Θέλω να εξαντλήσω τα πάντα σε όλες τις πιθανότητες Κύριοι.

-Είναι δυνατόν κ. Υπουργέ να ομολογείτε ότι στην ουσία υπάρχουν αστυνομικές μονάδες ανεξέλεγκτες ; τελικά κυβερνάτε κ. Υπουργέ ή παρίσταστε ; ακούστηκε σαν μαχαιριά η ερώτηση.

Πριν προλάβει ο Ανδρέας να απαντήσει ακούστηκε και νέα ερώτηση:

-Δεν νομίζετε ότι ο Ελληνικός λαός, κ. Υπουργέ, οφείλει να γνωρίζει αν υπάρχουν κέντρα παρακράτους ; πριν λίγες μέρες πάλι σε δηλώσεις σας αυτό αφήσατε να υπονοηθεί στην υπόθεση περί τρομοκρατίας.

-Μην μπερδεύετε τις δύο υποθέσεις σας παρακαλώ.

..................................

Η Θέση του Ανδρέα Χρονάκη δεν καλυτέρεψε μετά από τις δηλώσεις του αλλά αυτές έπρεπε έτσι κι αλλιώς να τις κάνει. Ένιωθε και ο ίδιος ότι τόσο σαν πολιτικός όσο και σαν άνθρωπος δεν μπορούσε να σιωπά αυτές τις ώρες.

Σε λίγο θα ξεκινούσε το έκτακτο Υπουργικό συμβούλιο και έπρεπε να πάει στην αίθουσα συνεδριάσεων της Βουλής. Το μυαλό όμως του Ανδρέα ήταν στα νοσοκομεία. Αυτές οι στιγμές ήταν πιο πολύ ο Γιατρός παρά ο πολιτικός.

-Κύριοι, ακούστηκε στους παρισταμένους, θέλω να πάω να επισκεφθώ τους σοβαρά τραυματισμένους στο Νοσοκομείο. Ποιος θα με συνοδεύσει ;

Αλληλοκοιτάχτηκαν αρκετοί στα πολιτικά στελέχη εκεί μπροστά αλλά η φωνή του Αρχηγού της Αστυνομίας ήταν παγωμένη:

-Πολύ φοβάμαι κ. Υπουργέ ότι αυτό δεν είναι δυνατόν...!

-Γιατί κ. Γραμματικάκη ; δεν σας καταλαβαίνω.

-κ. Υπουργέ, πριν λίγο ο εκπρόσωπος τύπου του Υπουργείου με δύο ανώτατα στελέχη της Αστυνομίας προσπάθησαν να προσεγγίσουν το Νοσοκομείο για να έχουμε στοιχεία και εικόνα...

-Και λοιπόν ;

Ο Στρατηγός κόμπιασε απαντώντας

-Το πλήθος ήταν απόλυτα επιθετικό απέναντί τους. Κινήθηκαν με άγριες διαθέσεις. Για να μην έχουμε περισσότερη ένταση αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν, καταλαβαίνετε.

-Καταλαβαίνω, καταλαβαίνω κ. Γραμματικάκη. Γίναμε όμηροι της κατάστασης, αν είναι δυνατόν. Ταυτοποιήσατε τουλάχιστον τις διμοιρίες που ξεκίνησαν την επίθεση στρατηγέ ή και αυτό είναι απροσπέλαστο ;

-Έχουν ταυτοποιηθεί κ. Υπουργέ ;

-Μίλησε κανείς μαζί τους ; τι λένε οι επικεφαλής ;

-Σε μια πρώτη κουβέντα αναφέρουν ότι αποκόπηκαν από τους υπόλοιπους. Η Στιγμή της επίθεσης τους βρήκε απροετοίμαστους. Οι εκρήξεις στα πόδια τους προκάλεσαν πανικό...

-Εσύ το δέχεσαι αυτό Στρατηγέ ; εκτός αν είχες στείλει εκεί τίποτα ...μαθητούδια της σχολής που στο πρώτο μπαμ θα έβγαζαν τα κουμπούρια. Όλες οι δυνάμεις είχατε εντολή να μην είναι στα πόδια των διαδηλωτών και ...όλως τυχαίως μου λες ότι αυτοί αποκόπηκαν. Και όχι απλά αποκόπηκαν αλλά πέταξαν και χημικά, αυτό μου λες. Και στη συνέχεια πίεσαν και τον κόσμο που έφευγε πανικόβλητος, έτσι ;

-κ. Υπουργέ αν νομίζετε ότι...

-Ξέρω πολύ καλά τι νομίζω Στρατηγέ και το κακό για σένα είναι ότι το ξέρεις και εσύ...! αλλά να ξέρεις ότι αυτό δεν θα μείνει έτσι αναπάντητο. Θα κινήσω Γη και Ουρανό για να βρω την αλήθεια.

Ο Αρχηγός είχε κοκκινήσει. Αποτραβήχτηκε στη γωνιά αμίλητος. Την ίδια στιγμή με την άκρη του ματιού του είδε τη Δέσποινα να έρχεται προς το μέρος του με ένα κινητό τηλέφωνο στο χέρι. Στάθηκε μπροστά του, ακίνητη, σιωπηρή.

-Τι συμβαίνει Δέσποινα ;

-κ. Υπουργέ...

-Μίλα πανάθεμά με

-Μίλησα με το κεντρικό Νοσοκομείο, όπως μου είπατε

-Λοιπόν...

-Ο Άνθρωπος για τον οποίο μου ζητήσατε να βρω στοιχεία...

Ο Ανδρέας την άρπαξε απ το χέρι. Τραβήχτηκαν μόνοι μέσα στο προσωπικό του γραφείο. Ο Ανδρέας έκλεισε πίσω του την πόρτα με ορμή. Γύρισε και την κοίταξε

-Ο Αργύρης Πατεμτζής ;

-Ναι κ. Υπουργέ.

-Που είναι μίλα...!

-Είναι ο ένας από τους τρεις σοβαρά τραυματισμένους.

....................

-Είσαι σίγουρη ; διασταυρωμένο ;

-Ναι κ. Υπουργέ.

Ο Ανδρέας άφησε το χέρι της με ένα ύφος απόγνωσης. Έκανε λίγα βήματα μπροστά στο γραφείο του εντελώς μηχανικά. Το βλέμμα του απλώθηκε στον ορίζοντα έξω από τα γυάλινα τμήματα του γραφείου του. Η Φωνή του αντήχησε ξανά μουδιασμένη.

-Σε τι κατάσταση είναι Δέσποινα ;

Η Γραμματέας του κοντοστάθηκε. Του έριξε μια ματιά κλεφτή και συνέχισε αργά.

-Δύσκολα κ. Υπουργέ. Έχει πολλά τραύματα και αναπνευστικά προβλήματα. Αν δεν ήταν η ηλικία του τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Όμως τώρα... καταλαβαίνετε.

Ο Ανδρέας κούνησε το κεφάλι του συγκαταβατικά και συνέχισε χωρίς να κοιτάζει

-Τι λεπτομέρειες σου είπαν Δέσποινα ;

-Είναι σε καταστολή κ. Υπουργέ. Έχει σοβαρές κακώσεις αλλά το βασικότερο είναι το αναπνευστικό. Έμεινε πολύ ώρα στην επιρροή των χημικών. Αν περάσουν δύο εικοσιτετράωρα έτσι σταθερά χωρίς επιπλοκές, τότε θα έχει διαφύγει τον κίνδυνο.

-Μάλιστα...

Έκανε κάποια βήματα προς τα μεγάλα παράθυρα. Αργά, ακανόνιστα. Έμοιαζαν να γίνονταν ασταθή . Πλησίασε στο πρεβάζι και το βλέμμα του ξεμάκρυνε πέρα στο βάθος του ορίζοντα. Στον νου του σχηματίστηκαν αργά και θαμπά κάποιες άμορφες εικόνες από το μακρινό παρελθόν. Στο κύλισμα του χρόνου και καθώς οι εικόνες άρχισαν να αποκτούν μια οντότητα στη σκέψη του σαν να έβλεπε τον εαυτό του στα νιάτα του, ένας νεαρός πρωτόβγαλτος γιατρός κάπου εκεί στη Λέρο. Εκεί στο στρατόπεδο, στο Παρθένι. Και κάπου εκεί ανάμεσα στις μορφές των κρατουμένων να, ξεχώρισε την ταλαιπωρημένη αλλά χαμογελαστή μορφή του ανθρώπου που έμελλε να γνωρίσει εκεί μέσα, να συνδεθεί μαζί του για χρόνια πολλά. Στα δακρυσμένα του μάτια ίσια στον ορίζοντα σαν να ήθελε να τον τρυπήσει, σαν να ήθελε να φέρει το χρόνο πίσω, εικόνες έπεφταν καρέ με τον Αργύρη Πατεμτζή στη ζωή τους εκεί, εκείνου μέσα από τα κάγκελα της εξορίας και τον ίδιο μετά να φεύγει, λεύτερος μέχρι να τον συναντήσει κάποιες άλλες μέρες στις επισκέψεις του.

Ο Χρόνος γύρω του είχε σταματήσει. Δεν άκουγε φωνές, δεν αφουγκράζονταν ομιλίες. Μονάχα που στις εικόνες αυτές κάπου σαν εφιάλτης ξέμακρος έμπαινε μια πολύβουη κραυγή

“Δολοφόνοι”

Το βλέμμα του έπεσε κάτω στο δρόμο έξω απ το Υπουργείο. Θαμπά ξεχώριζε τις χιλιάδες υψωμένες γροθιές των διαδηλωτών.

Και ανάμεσά τους, το πρόσωπο του Αργύρη άκαμπτο, παγωμένο, ανέκφραστο, νεκρό.

Όλα σαν να έγιναν μαύρα γύρω του. Σαν μια βαριά σκούρα αυλαία να έπεσε τυλίγοντάς τον σε έναν χώρο και χρόνο χωρίς ορισμό.

.......................................................

.......................................................

Τέσσερις Μήνες μετά...

Το δείλι που έπεφτε γοργά έδινε στον ουρανό υπέροχα χρώματα. Είχε για τα καλά καλοκαιριάσει. Το σούρουπο τοποθετούσε τις δικές του σκιές στα δέντρα και στα πρόσωπα της μεγάλης παραλίας. Στο βάθος το μικρό πέλαγος είχε στο γαλάζιο του πάρει βαθυκόκκινες ανταύγειες από τη Δύση του ήλιου. Μια μικρή τοπική αύρα έδινε παντού τις ανάσες της.

Οι δύο αντρικές φιγούρες που περπατούσαν αργά στην παραλία έμοιαζαν από μακριά σαν σκούρα μικρά κουκλάκια. Σαν πλησίαζες κοντά θα έβλεπες πλέον καθαρά τις μορφές τους.

Ηλικιωμένοι και οι δύο αλλά όσο γίνονταν ακμαίοι για τα χρόνια τους περπατούσαν σιωπηλοί κατά μήκος της ακτής με τα χρώματα του δειλινού να τρεμοπαίζουν στα πρόσωπά τους.

Ο Ένας από αυτούς, ο γεροντότερος, βοηθούσε τα βήματά του με ένα ξύλινο ραβδί που του έδινε στήριξη στο ένα του πόδι.

Ο Ανδρέας Χρονάκης και ο Αργύρης Πατεμτζής ήταν πάλι εκεί μετά από καιρό. Στην πλέον γνώριμη για αυτούς παραλία. Περπατούσαν πλάι-πλάι, ο ένας δίπλα στον άλλο. Με τα πρόσωπά τους να κοιτάζουν πέρα στο βάθος του ουρανού. Ο Αργύρης φαινόταν τώρα πια πιο ταλαιπωρημένος, ήταν και τα βήματά του λίγο ασύμμετρα, έτσι που το ξύλινο μπαστούνι του να του έδινε σημαντική βοήθεια στη στράτα του.

Περπατούσαν σαν ένα παράξενο κενό να έχασκε ανάμεσά τους. Παρά τα μικρά εκατοστά που ξεχώριζαν τα σώματά τους, λες και μια παγωμένη απόσταση είχε θρονιαστεί εκεί να τους χωρίζει. Ένας αόρατος τοίχος.

Πρώτος έσπασε τη σιωπή ο Ανδρέας:

-Άραγες θα με συγχωρήσεις ποτέ ;

Ακολούθησαν δευτερόλεπτα αμήχανης σιωπής που για τον Ανδρέα που καραδοκούσε δραματικά μια απάντηση έμοιαζαν ώρα. Ο Αργύρης δίπλα του, χωρίς να γυρίσει να τον κοιτάξει ακούστηκε:

-Τι σε κάνει να νιώθεις αυτήν την ανάγκη ;

-Πολλά, πάρα πολλά, αποκρίθηκε ο άλλος.

-Όπως ;

-Θα με συγχωρήσεις για αυτά που έγιναν ; σε ρωτώ

- Ανδρέα...

(άκουσε να τον προσφωνεί με μια ηρεμία στον τόνο της φωνής του που τον γαλήνεψε)

-Ανδρέα, στο είπα και τότε, το θέμα δεν είναι προσωπικό. Το να σε συγχωρήσω ή όχι έχει να κάνει με μια πράξη που έχει άμεσο προσωπικό χαρακτήρα. Εδώ δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Εδώ υπάρχει να σε καταλάβω ή όχι.

-Έστω...

-Όταν εκείνο το βράδυ που συναντηθήκαμε, μου μίλησες, σου είπα ότι είσαι ένα πολιτικό πρόσωπο με κάποιο πολύ συγκεκριμένο ρόλο. Ανδρέα.... δέχτηκες να υπηρετήσεις έναν ρόλο. Καλώς ή κακώς το δέχτηκες. Σε γνωρίζω χρόνια. Σαν άνθρωπο δεν διέκρινα δόλο στην απόφασή σου. Όμως, καλέ μου και παλιέ μου φίλε, η ανάληψη κάποιων ρόλων παράγει ευθύνες. Πίστεψες σε αυτήν την πολιτική. Την υπηρέτησες. Σε ένα κρίσιμο πόστο. Έχεις μεγάλες και σοβαρές πολιτικές ευθύνες. Αυτό ναι, μπορώ να στο καταλογίσω.

-Πάλεψα Αργύρη, το ξέρεις.

-Δεν στο ισοπεδώνω. Αλλά... πάλεψες να κάνεις τι ακριβώς ; έχοντας κατά νου μια ρομαντική εικόνα εξιδανίκευσης ότι με μια πολιτική διαχείριση θα ανατρέψεις τους συσχετισμούς. Και ναι, την είχες την καλή πρόθεση. Εσύ και κάποιοι άλλοι. Όμως την κρίσιμη ώρα ; την ώρα της σύγκρουσης ; εκεί Ανδρέα μετράνε άλλα. Η μεγάλη επιλογή κρίνεται συλλογικά όχι προσωπικά. Ο Δρόμος της διαχείρισης και ο δρόμος της ανατροπής. Η ακροβασία οδηγεί στην καταστροφή. Και αυτή η καταστροφή δεν χτυπάει μονάχα εσένα ή κάποιους άλλους αλλά δυστυχώς παίρνει στο λαιμό της την κοινωνία.

-Τα έλεγες και κάποτε άλλοτε αυτά.

-Ανδρέα μου, η ιστορία εξελίσσεται αλλά οι νόμοι της δεν αλλάζουν.

-Αργύρη, μέτραγα τις μέρες τότε μέχρι να συνέλθεις σαν να γύριζε αντίστροφα η ζωή μου. Ευτυχώς δεν χάθηκαν ζωές.

-Σακατεύτηκαν όμως άνθρωποι...

-Μέτραγα το χρόνο μέχρι να μάθω τα νέα σας λεπτό προς λεπτό. Κάθε είδηση από τους γιατρούς την περίμενα με κομμένη την ανάσα ώσπου ήρθε η πρώτη λύτρωση με τα καλά νέα.

Συνέχιζαν να περπατούν στη μεγάλη ακρογιαλιά.

-Τελικά τι έγινε εκείνο το απόγευμα Ανδρέα ;

Ο Ανδρέας πήρε μια βαθιά ανάσα για να βρει τη δύναμη να κάνει την χρονική του αναδρομή.

-Πήγαμε στο Υπουργικό Συμβούλιο. Σχεδόν όλοι με κοίταζαν σαν το μαύρο πρόβατο που λέρωνε την πολιτική τους διαδρομή και απειλούσε την κυβερνητική τους ασφάλεια. Ο Πρωθυπουργός ήταν έτοιμος.

Χαμογέλασε λίγο πικρά

-Σαν να του έπεσε το λαχείο...! σαν ένα δώρο στις επιλογές του. Φυσικά μου φόρτωσε τα πάντα.

-Και εσύ ; τι στάση κράτησες εσύ ;

-Τι στάση μπορούσα να κρατήσω Αργύρη ; στάση εξόδου. Ήταν φανερό ότι δεν υπήρχε άλλος δρόμος και επιλογή. Μίλησα ωμά και καταγγελτικά για όσα παίχτηκαν. Είπα ευθέως την άποψή μου ότι η επίθεση στους συνταξιούχους ήταν ενταγμένη σε σχέδιο για να ακυρώσουν την εξάρθρωση του μηχανισμού της τρομοκρατίας.

-και ;

-ελάχιστων ίδρωσε το αυτί τους. Σε αυτές τις περιπτώσεις ξέρεις καλά ότι υπερισχύει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης της εξουσίας.

-Που καταλήξατε ;

-Η Απόφαση για την εκπαραθύρωσή μου ήταν ειλημμένη ήδη. Δεν τους έκανα αυτή τη χάρη. Παραιτήθηκα και το ανακοίνωσα.

-Και η άλλη υπόθεση ;

-Η άλλη υπόθεση... με την κυβέρνηση και τα κόμματα στα κάγκελα, τα μέσα ενημέρωσης να ουρλιάζουν για τον Υπουργό ασφαλείας και τον κόσμο, αυτός δικαιολογημένα, απέναντί μου, τι θα έβγαινα εκείνη τη στιγμή να πω και να κάνω Αργύρη.

-Ξέρεις τι απέγινε ;

-Με τον Ταξιάρχη και τη Δέσποινα φύγαμε όπως ήταν φυσικό από το Υπουργείο. Μετά από πολύ καιρό πήρα τηλέφωνο τον Αξιωματικό που συνεργαζόμουνα στις έρευνες. Έναν εξαίρετο άνθρωπο. Τον είχαν μεταθέσει σε μια άλλη Υπηρεσία.

-Μάλιστα... ποιος ξέρει... κούνησε το κεφάλι του ο Αργύρης.

-Έτσι έκλεισε ο κύκλος μου ως ...κυβερνητικό στέλεχος αγαπητέ μου φίλε.

-Ανδρέα, δεν θέλω να σου κάνω μαθήματα και βαθυστόχαστες αναλύσεις. Θα μπορούσα να στο κάνω. Να σου πω για το ρόλο τους, τις μεθόδους τους και άλλα πολλά. Προτιμώ να άλλαξε το δικό σου αισθητήριο απέναντι σε αυτές τις αυταπάτες, να μεγάλωσε η εμπειρία σου.

-Θέλοντας και μη έγινε αυτό. Αλλά...

-αλλά ;

-Αυτό το “Δολοφόνοι” δεν θα το ξεχάσω ποτέ Αργύρη...! με σημάδεψε σαν άνθρωπο.

-Τους κρατάς κακία ;

-Εγώ ; φυσικά όχι...! μονάχα πίκρα νιώθω...! όχι για τον κόσμο. Αυτό εισέπραξαν αυτό εξέφρασαν. Χτυπήθηκαν, μάτωσαν, κινδύνεψαν. Πίκρα νιώθω γιατί είναι... πως να το πω... αντιφατικό. Να ήθελες να κάνεις τόσα πολλά, να προσφέρεις... να αποκαλύψεις... και άξαφνα να έχουν τη δύναμη κάποιοι να σε ακυρώνουν με τρόπο τρομακτικό.

-Όσο οι μηχανισμοί αυτών των κύκλων Ανδρέα μου παραμένουν στο απυρόβλητο αυτοί θα έχουν και το πάνω χέρι. Αυτό είναι το μεγάλο δίδαγμα αυτής της εμπειρίας μία ακόμα φορά.

Έμειναν λίγο σιωπηροί. Μετά ο Ανδρέας γύρισε και τον έπιασε από τον ώμο.

-Πως είσαι τώρα ; είσαι καλύτερα ;

-Αν εξαιρέσεις το πόδι μου μετά τα τραύματα που με δυσκολεύει στο περπάτημα, τα άλλα ας πούμε τα ξεπεράσαμε.

-Αν πάθαινες κάτι δεν ξέρω....

-Είναι λάθος αυτό που λες, δεν ήμουν μόνο εγώ.

-Ναι αλλά εμείς....

-Ας γυρίσουμε σελίδα Ανδρέα σε αυτό. Κοίταξε να βρεις τις ισορροπίες σου τώρα, υπάρχει δρόμος για μπροστά. Τι θα κάνεις, τι σχέδια έχεις ;

-Σε πρώτη φάση γυρίζω στη δουλειά μου, σε αυτό που τουλάχιστον ξέρω καλά. Στην Ιατρική. Μετά θέλω να μιλήσω. Κάποια στιγμή θέλω να τα πω όλα αυτά που δεν μπόρεσα. Ξέρω ότι ίσως μοιάζει λίγο παράταιρο.

-Και επικίνδυνο θα έλεγα εγώ, πρόσθεσε ο Αργύρης,

-Ας πάρω και εγώ το ρίσκο μου, αλλά στην κατάλληλη στιγμή. Ως τότε ξαναγυρίζω στους ανθρώπους. Αν βέβαια μου συγχωρήσουν ποτέ εκείνη τη μέρα. Εσύ ;

-Εγώ, θα είμαι εδώ, να σε γκρινιάζω, να σου κάνω κατήχηση. Να μοιράζομαι πάλι τη θεραπεία μου μαζί σου όπως τότε στις παλιές εκείνες μέρες. Βλέπεις διάολε, η ζωή επέλεξε να μας κρατά σε αυτό το δίδυμο “γιατρού-ασθενή” κάτω από πολύ παράξενες συνθήκες δοκιμάζοντάς μας έστω και σκληρά.

Γύρισε ο ένας αντίκρυ στον άλλο.

-Αδελφέ μου...! ψέλισσε ο Ανδρέας δυνατά. Κάποιος από απόσταση θα παραξενεύονταν με το θέαμα που έδιναν εκεί καταμεσής της ακρογιαλιάς, στο χρώμα του δειλινού. Δύο παλιόγεροι αγκαλιασμένοι ο ένας στον ώμο του άλλου με τα βλέμματα των λίγων περαστικών να κάνουν ένα εκφραστικό travelling ολόγυρά τους κυκλικά.

.................................................

Ο Νεαρός άντρας τράβηξε κουρασμένα το σώμα του πίσω στην πολυθρόνα του γραφείου του. Τύλιξε τα χέρια του πίσω από το κεφάλι του και απομάκρυνε το βλέμμα του από την μεγάλη οθόνη του υπολογιστή στο γραφείο του. Δίπλα του ήταν ανοιχτό ένα πρόχειρα δεμένο εκτυπωμένο σύνολο. Μπροστά του είχε ένα μπλοκ πάνω στο οποίο κράταγε σημειώσεις. Δεξιά του ήταν επίσης στοιβαγμένα και κάποια άλλα ακόμα. Το φως του γραφείου του φώτιζε το ανοιχτό ήδη έγγραφο κειμένου στον Υπολογιστή του. Τράβηξε λίγο το βλέμμα του για να ξεκουραστεί. Πίσω του στο ημίφως άνοιξε η πόρτα. Πριν προλάβει να γυρίσει ένιωσε δύο γυναικεία χέρια να τον αγκαλιάζουν τρυφερά στους ώμους του και η φωνή της έσπασε την απόλυτη σιωπή στο χώρο.

-Δημήτρη, δεν έχεις τελειώσει ακόμα ;

Εκείνος γύρισε το πρόσωπό του προς τα πάνω χωρίς να σηκωθεί. Η Θέα του γλυκού προσώπου της γυναίκας που του μίλησε μπήκε στο πλάνο των ματιών του. Άπλωσε και εκείνος τα χέρια του νωχελικά προς τα πάνω καθώς αυτά δέθηκαν με τα δικά της.

-Ηρώ... την καλοδέχτηκε με ένα τρυφερό φιλί. Εκείνη έκατσε κοντά του στην διπλανή πολυθρόνα τακτοποιώντας τα προσωπικά της πράγματα.

-Σχεδόν έχω τελειώσει, ναι.

-Σε πήρε η νύχτα, ξέρεις τι ώρα είναι ;

-Τι ;

-Περασμένες δέκα.

-Έπρεπε να το τελειώσω, δεν είχα άλλο χρόνο, ο διευθυντής παραγωγής με πίεζε. Ήθελε την εισήγησή μου πριν το τέλος της βδομάδας.

Η Ηρώ είχε πλέον καθίσει δίπλα του, τον ρώτησε:

-Τι είναι τελικά όλο αυτό ;

-Κοίτα η παραγωγή θέλει μέσα στο καλοκαίρι να ξεκινήσουμε γυρίσματα σε ένα καινούργιο φιλμ. Ο Δικός μου διάλεξε τρία μυθιστορήματα που έχει στα χέρια του, μου τα έδωσε για να δουλέψω πάνω σε ένα πιθανό σενάριο, να δούμε τι μπορούμε να επεξεργαστούμε και να του κάνω την εισήγησή μου.

Η γυναίκα δίπλα του, καλοφτιαγμένη κάπου στα τριανταπέντε άναψε τσιγάρο και συνέχισε την ερώτησή της:

-Τι υλικό είχες στα χέρια σου ;

-Ένα αστυνομικό, ένα ερωτικό δράμα και αυτό εδώ που σχεδόν το έχω στο τέλος, της είπε δείχνοντας την εικόνα στην Οθόνη του με το ανοιγμένο έγγραφο.

-Τι είναι αυτό ;

-Αααα, έκανε εκείνος με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αυτό είναι κάτι διαφορετικό.

-Δηλαδή ;

-Ένα πολιτικό θρίλερ καλή μου...!

-Πολιτικό θρίλερ ; έκανε εκείνη με εμφανή την περιέργεια.

-Ναι, όπως το ακούς. Κάτι ασυνήθιστο για τα Ελληνικά δρώμενα. Κάτι έξω από τα γνωστά με τις συνήθεις φόρμες.

-Πως το είδες ; αξίζει ;

-Προσωπικά μου αρέσει πολύ Ηρώ. Είναι κάτι εντελώς διαφορετικό θεματολογικά από όσα τρέχουν σε τίτλους, θέμα και είδος. Είναι πολύ τολμηρό, αποκαλυπτικό. Αν θες κουμπώνει και με την σημερινή πραγματικότητα, με όσα ζούμε. Τι να σου πω, εμένα μου αρέσει.

-Σε βλέπω ενθουσιασμένο.

-Εντάξει. Σαν θέμα με τάραξε πολύ. Ναι, μου αρέσει. Βέβαια θέλει παρεμβάσεις. Θέλει κουβέντα. Αλλά έχει άνετα τη δυνατότητα να επεξεργαστεί σεναριακά και να ανέβει σαν ταινία. Και ξέρεις κάτι ; ε να πούμε και να δώσουμε κάτι διαφορετικό βρε παιδί μου.

-Τίτλος του ;

-”Political correct”

-Ααα φαντάζει ξεχωριστός.

-Και πίστεψέ με είναι πολύ ...κινηματογραφικός.

-Τι θέμα έχει ;

-Είναι πολύ σκοτεινό, παρασκηνιακό. Με θέμα ένα επικείμενο τρομοκρατικό χτύπημα το οποίο ο κεντρικός ήρωας και Υπουργός ασφαλείας ανακαλύπτει και θέλει να φέρει στο φως το δίκτυο που κρύβεται πίσω του.

-Μυρίζει ...ίντριγκα

-Ηρώ και όχι μόνο...! σε εκπλήσσουν οι ανατροπές του. Και οι χαρακτήρες του πραγματικά εντυπωσιακοί. Θέλει χρόνο να στο παρουσιάσω.

Η νεαρή κοπέλα άπλωσε το χέρι της τρυφερά στο δικό του.

-Δεν πάμε καλύτερα λίγο έξω για φαγητό ; και οι δύο έχουμε ανάγκη για ξεκούραση.

Γουργούρισε τρυφερά δίπλα του με εκείνον να χαμογελά και να ανταποκρίνεται.

-Δεν έχεις άδικο. Και εγώ το θέλω...!

-Μόνο το ...φαγητό θέλεις ; ακούστηκε εκείνη σαν γάτα που ερωτοτροπεί ολόγυρά του.

Άπλωσε το χέρι του στα μαλλιά της. Το χάδι του ήταν τρυφερό και το φιλί του εκδηλωτικό.

-Μμμμμ, μουρμούρισε εκείνος συνεχίζοντας: “ένα καλό φαγητό με μια παρουσία σημαντική ανοίγει την πόρτα σε πολλά...”

-Άντε πάμε, ετοιμάσου, ξεσηκώθηκε εκείνη μαζεύοντας τα πράγματά της τραβώντας και εκείνον απ την πολυθρόνα του γραφείου του. “Πάμε και στο δρόμο μου λες λεπτομέρειες για το Political correct”.

Κατέβηκαν, μπήκαν στο αυτοκίνητο του Δημήτρη και ξεκίνησαν. Η νύχτα είχε πέσει πλέον για τα καλά στην πόλη. Αποφάσισαν που θα πάνε. Κάποια Ελληνικά τραγούδια από το ραδιόφωνο γέμιζαν διακριτικά το χώρο. Είχαν ήδη αρχίζει να κουβεντιάζουν πάνω στις λεπτομέρειες του μυθιστορήματος που δούλευε ο Δημήτρης. Της έλεγε τα σημεία του, τις ανατροπές του, το περιβάλλον δράσης. Η Ηρώ άκουγε προβληματισμένη και εντυπωσιασμένη.

-Γίνονται άραγε αυτά βρε Δημήτρη ; υπάρχει άραγε τέτοιο μαύρο παρασκήνιο να λειτουργεί ;

Ο Δημήτρης με ένα νεύμα του αντάμα με ένα χαμόγελο όλο νόημα έγνεψε στα λεγόμενά της. Την ίδια ακριβώς στιγμή η φωνή του εκφωνητή του ραδιοφωνικού σταθμού τους διέκοψε απότομα:

-”Αγαπητοί ακροατές, διακόπτουμε τη ροή του προγράμματός μας, για να σας μεταδώσουμε μια έκτακτη είδηση”.

Κοιτάχτηκαν και οι δύο ξαφνιασμένοι γεμάτοι ερωτήματα. Τα λόγια που ακολούθησαν ακούστηκαν στα αυτιά τους σαν πιστολιές

“Έκρηξη σημειώθηκε πριν λίγο σε σταθμευμένο αυτοκίνητο δίπλα στο εμπορικό κέντρο The Market. Η Έκρηξη ήταν ισχυρότατη. Εκτιμάται ότι το αυτοκίνητο ήταν παγιδευμένο με εκρηκτικό μηχανισμό που τέθηκε σε λειτουργία-ευτυχώς-σε λάθος στιγμή για άγνωστο μέχρι στιγμής λόγο. Η Περιοχή έχει αποκλειστεί ήδη από αστυνομικές δυνάμεις και στο σημείο σπεύδουν ειδικευμένες μονάδες όπως και μονάδες άμεσης βοήθειας. Θα είμαστε σε συνεχή ροή μετάδοσης ειδήσεων”.

Ο Δημήτρης και η Ηρώ σοκαρίστηκαν.

Εκείνος γύρισε το πρόσωπό του και το γεμάτο αγωνία και τρόμο βλέμμα του βρήκε το δικό της.

-Θεέ μου, δεν είναι δυνατόν...! κατάφερε να ψελίσσει ενώ η σκέψη του ταξίδευε σε πολλά.

ΤΕΛΟΣ

Σημείωση Πνευματικής Ιδιοκτησίας:

Το παρόν είναι δημιούργημα προσωπικής μου πνευματικής ιδιοκτησίας. Δεν επιτρέπεται η Αντιγραφή, η Αναδημοσίευση, η οποιαδήποτε χρήση κειμένων χωρίς την έγγραφη Άδειά μου. 

Important Note:

The reproduction, publication, modification, transmission or exploitation of any work contained herein for any use, personal or commercial, without my prior written permission is strictly prohibited.

Κάθε αναφορά του παρόντος διηγήματος σε χώρους, προσωπα, δρώμενα είναι απόλυτα φανταστική και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα. 

"Political Correct" (Διήγημα, Μέρος 5ο)

(Πολιτικό Θρίλερ)

Περίληψη Προηγουμένων:

Ο Ανδρέας Χρονάκης, Υπουργός Δημόσιας Ασφάλειας στην ριζοσπαστική αριστερή Κυβέρνηση της χώρας, επισκέπτεται ιδιωτικά μια νύχτα, τον 79χρονο Κομμουνιστή φίλο του Αργύρη Πατεμτζή. Τους δύο άντρες δένει μια βαθιά ανθρώπινη σχέση από το ζοφερό παρελθόν της εξορίας στο Παρθένι της Λέρου στην περίοδο της χούντας, όπου ως κρατούμενος ο Αργύρης γνωρίστηκε με τον τότε νεαρό γιατρό των φυλακών.

Η συνάντησή τους, τους οδηγεί σε έναν απόμακρο νυχτερινό περίπατο στην παραλία του Σχοινιά.

Εκεί ο Ανδρέας, ως υπουργός, εκμυστηρεύεται στον παλιό και έμπειρο φίλο του ότι βρίσκεται ένα βήμα πριν τη σύλληψη των εγκεφάλων μιας συνωμοτικής ομάδας που εξοπλίζει και καθοδηγει επίδοξους τρομοκράτες για ένα πρώτο χτύπημα στη χώρα. Οι εγκέφαλοι αυτοί καθοδηγούνται άμεσα από υψηλές μυστικές υπηρεσίες γνωστών χωρών που εμφανίζονται ως τιμητές στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας. Ο Υπουργός θέλει να μοιραστεί το τεράστιο άγχος του με έναν παλιό και έμπειρο αγωνιστή έστω και αν αυτός δεν συμμερίζεται την πολιτική του διαδρομή. Ο Αργύρης, προειδοποιεί τον φίλο του ότι οι "δικοί του" πολιτικά άνθρωποι είναι επίφοβοι.

Ο Ανδρέας ενημερώνει στο άφωνο Υπουργικό Συμβούλιο για τις αποκαλύψεις του έχοντας το "πράσινο" φως από τον Πρωθυπουργό να προχωρήσει. 

Το βράδυ προσκαλείται σε ένα Διεθνές συνέδριο ΜΗ.ΚΥ.Ο. από τον πρωθυπουργό για να δοθεί η τελική οδηγία. Μετά την "πύρινη" ομιλία του πρωθυπουργού, συναντιέται σε μια σουίτα του ξενοδοχείου με  τον Στηβ Γρκέϋμαν, πρόεδρο ενός ξένου think tank, παρόντος του πρωθυπουργού, για μια επαφή γνωριμίας.

Εκεί θα νιώσει τον κόσμο να γκρεμίζεται γύρω του καθώς ο επισκέπτης τους, με περισσή θρασύτητα, έμεσα αξιώνει την παύση κάθε είδους ενόχλησης σε διάφορα στελέχη τους από τις υπηρεσίες του Υπουργείου απειλώντας άμεσα τον ίδιο τον Υπουργό και την κυβέρνηση για πολιτικές συνέπειες. Το πλήγμα για τον Υπουργό θα είναι ισχυρότερο καθώς διαπιστώνει με τρόμο ότι ο ίδιος ο Πρωθυπουργός γίνεται όχημα για να περάσουν αυτές οι πίεσεις στη πράξη. Στο μεταξύ ο Νικηφόρος Φράγκος με το κλιμάκιό του είναι έτοιμο να συλλάβει τους οργανωτές προσδοκώντας το τελικό "οκ" από τον Υπουργό καθώς ο χρόνος στενεύει δραματικά.

Ο Υπουργός την ύστατη στιγμή δίνει εντολή υπηρεσιακά στον αξιωματικό να ακυρώσει τις συλλήψεις και τον καλεί στο γραφείο του για περαιτέρω εξηγήσεις. Εκεί προσπαθώντας να καλύψει την κυβέρνηση για την απόφαση αυτή, του δίνει οδηγίες να προχωρήσει στην σύλληψη των απλών εκτελεστικών οργάνων, οδηγία που φέρνει τέσσερις συλλήψεις.

Ο Ανδρέας Χρονάκης αποφασίζει να δώσει ανοιχτή συνέντευξη τύπου για στην πορεία των γεγονότων και ενημερώνει τον Πρωθυπουργό για τον σχεδιασμό του.

Στην πορεία της μέρας ενημερώνει τα ΜΜΕ για τις συλλήψεις των τεσσάρων, τις προθέσεις τους και την οργάνωση του σχεδίου ανακοινώνοντας παράλληλα και την συνέντευξη τύπου της Πέμπτης.

Όμως τα πρόσωπα που δρουν στο παρασκήνιο ξεκινούν το δικό τους πλάνο για να ματαιώσουν την αναγγελθείσα συνέντευξη με κάθε τρόπο με τον γνωστό Στηβ Γκρέϋμαν να κινεί να νήματα της δράσης και των παρεμβάσεών του στις κορυφές της κυβέρνησης αλλά και αλλού.

****************************************

Το απόγευμα της Τρίτης βρήκε το Υπουργείο σε χαλαρότερους ρυθμούς. Το μεγαλύτερο μέρος του προσωπικού και των στελεχών είχαν αποχωρήσει. Παρέμεναν μονάχα εκεί οι Υπηρεσίες 24ωρης βάσης. Ο Ανδρέας είχε προσπαθήσει το μεσημέρι αργά να κλέψει κάποιες ώρες ηρεμίας για να μπορέσει να συνεφέρει λίγο τον εαυτό του, να μαζέψει τα κουράγια του, να βρει κάποια μέτρα και σταθμά αυτοκυριαρχίας για να μπορέσει να σχεδιάσει τις επόμενες κινήσεις του.

Κατά τις έξι το απόγευμα ήταν όλοι στο γραφείο. Ο Ταξιάρχης, η Δέσποινα και κάποιοι άλλοι στενότεροι συνεργάτες του οι οποίοι παρέμεναν ευπαθείς δέκτες της επικαιρότητας σε κάθε είδηση, σε κάθε πληροφορία.

Είχε μια επόμενη επικοινωνία με τον Νικηφόρο Φράγκο για να μάθει τι γίνεται με τους τέσσερις συλληφθέντες, οι οποίοι κρατούνταν υπηρεσιακά κατά τα προβλεπόμενα. Οι άνθρωποι του Φράγκου ανέκριναν τους συλληφθέντες και οι δύο άντρες έκλεισαν την επαφή τους μένοντας σε κατάσταση ανοιχτής επικοινωνίας για κάθε εξέλιξη.

Το βράδυ, θα ήταν πολύ δύσκολο με ένταση και πίεση καθώς ο Ανδρέας θα έβγαινε στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων της δημόσιας τηλεόρασης για το θέμα. Ο ορυμαγδός των τηλεοπτικών δελτίων είχε ήδη ξεκινήσει με πρώτο θέμα φυσικά τις ανακοινώσεις του Υπουργού και των γεγονότων.

Παρακολουθούσαν από το γραφείο του Ανδρέα το κλίμα των ειδήσεων.

Στο γραφείο του Ανδρέα επικρατούσε ένα μικρός πανικός. Μηχανήματα, κάμερες, τεχνικοί για να προετοιμάσουν την ζωντανή σύνδεση. Είχαν πάει στο γραφείο του Ταξιάρχη με την Δέσποινα μέχρι να τους καλέσουν. Ο Ταξιάρχης τον ρώτησε

-Πως νιώθεις ; είσαι εντάξει ;

-Είμαι καλά ναι, δεν έχω περιθώρια για να μην είμαι, θα τα καταφέρουμε. Στα άλλα κανάλια θα βγει κανείς ; τι έχεις κανονίσει ;

-Εντάξει, γκρίνιαξαν λίγο οι άλλοι που θα έβγαινες μόνο στη Δημόσια τηλεόραση αλλά μην δίνεις σημασία, δεν θα κάνουμε πασαρέλα στα δελτία. Αν χρειαστεί θα βγει ο εκπρόσωπος τύπου του Υπουργείου, ο Διαμαντάκος, είναι αητός, μην τον φοβάσαι.

-Δεν φοβάμαι αυτόν Ταξιάρχη, άλλα φοβάμαι.

Ο Ταξιάρχης τον κοίταξε διερευνητικά, η Δέσποινα δίπλα του κρεμόταν από τα χείλη του. Ένιωθε συγκίνηση για τους ανθρώπους αυτούς. Πριν προλάβει να τον ρωτήσει ο Ταξιάρχης, ήρθαν τα παιδιά από την τηλεόραση.

-κ. Υπουργέ, σε λίγο βγαίνετε, ελάτε λίγο μέσα στο γραφείο να σας τοποθετήσουμε στο χώρο να δουν και τα παιδιά τις λεπτομέρειες, ξέρετε, φωτισμό, μακιγιάζ και τα γνωστά.

Όλα έγιναν σύμφωνα με τα καθιερωμένα. Ο Ανδρέας πήρε θέση στο γραφείο του. Ένιωθε πιεσμένος και άβολα καθώς πρώτη φορά θα αντιμετώπιζε κάτι τέτοιο σε ζωντανή σύνδεση. Από το συνεργείο του εξήγησαν τις τεχνικές και όλα ήταν έτοιμα να ξεκινήσουν.

Παράλληλα όλοι ήταν συντονισμένοι στο γραφείο του Υπουργού Ασφαλείας, ο καθένας με το δικό του ρόλο και τους δικούς του σχεδιασμούς.

Το πρωθυπουργικό γραφείο, οι ξένες πρεσβείες, τα γραφεία των κομμάτων, το μεγάλο πλούσιο δωμάτιο στην έπαυλη του κ. Στηβ Γκρέϋμαν, η μικρή βεράντα στο σπιτάκι του παλιού του φίλου του Αργύρη, το δικό του σπιτικό με την Γυναίκα του και τα παιδιά του. Ήταν όλοι εκεί. Καθένας για έναν ξεχωριστό ρόλο και διάθεση απέναντί του.

Η Δέσποινα πήγε κοντά του και του παρέδωσε τον φάκελο με τα στοιχεία του. Το βλέμμα της πριν φύγει ήταν γεμάτο συμπαράσταση.

Τα φώτα άναψαν, η κάμερα μπήκε σε φάση εστίασης. Συνδέθηκαν με το κεντρικό στούντιο του δελτίου ειδήσεων και ο Ανδρέας ένιωσε τους σφυγμούς της καρδιάς του να ανεβάζουν ρυθμούς. Απέναντί του, εκτός από τα παιδιά του συνεργείου είχε και τον στενό του συνεργάτη τον Ταξιάρχη, του οποίου το μπόι εκείνες τις στιγμές φάνταζε τεράστιο σαν συμπαράσταση.

-κ. Υπουργέ καλησπέρα σας....! η φωνή του κεντρικού παρουσιαστή του δελτίου ειδήσεων έβαλε πλέον τον Ανδρέα σε τροχιά της σύνδεσης.

Οι ερωτήσεις έπεφταν βροχή αλλά ο δημοσιογράφος δεν είχε επιθετική διάθεση απέναντί του. Ο Ανδρέας ενημέρωσε με σαφήνεια για την όλη κατάσταση και τα γεγονότα. Ήταν προσεκτικός, μετρημένος, χωρίς έπαρση.

-κ. Υπουργέ, στις πρωινές σας δηλώσεις σήμερα, αφήσατε σαφείς υπαινιγμούς και αναφορές για παρασκήνιο γύρω από αυτήν την υπόθεση. Μάλιστα ο λόγος σας είχε τη διάθεση για να μιλήσετε για πιέσεις που έχετε δεχθεί. Καταλαβαίνετε ότι μια τέτοια αναφορά είναι πολύ σοβαρή και οφείλετε τόσο εσείς όσο και η Κυβέρνηση να ρίξετε άπλετο φως στην υπόθεση, ήταν η ώρα για την “καυτή” ερώτηση του δημοσιογράφου.

Ο Ανδρέας πήρε μια ανάσα και προχώρησε στην απάντησή του. Παραδέχτηκε την ύπαρξη παρασκηνίου, ήταν προσεκτικός για τις πιέσεις. Μίλησε για την ύπαρξη κέντρων που είναι πίσω από τα εκτελεστικά όργανα που συνελήφθησαν. Τόνισε ιδιαίτερα ότι η ανάκριση τρέχει και η υπόθεση είναι σε ροή και κατέστησε σαφές ότι κάτι μεγάλο κρύβεται πίσω αυτήν.

Ακολούθησε σημαντικός και “καυτός” διάλογος με τον δημοσιογράφο και η συνέντευξη έκλεισε με τον Ανδρέα να παραπέμπει στην συνέντευξη τύπου της Πέμπτης όπου εκεί θα κατατεθούν συγκεκριμένα και περισσότερα στοιχεία.

Η ζωντανή σύνδεση τελείωσε, ένα πολύβουο μελίσσι ανθρώπων προσπαθούσαν να μαζέψουν τα πράγματά τους στο γραφείο του Υπουργού και ο Ανδρέας αφού ευχαρίστησε και χαιρέτισε τους ανθρώπους έφυγε κάθιδρος στο γραφείο του Ταξιάρχη. Το χαμόγελο της Δέσποινας και η θετική όψη του στενού του συνεργάτη τον έκαναν να νιώσει καλύτερα, να ανασάνει. Του έσφιξαν το χέρι.

-Καλά τα πήγες...! μια χαρά. Ταρακούνησες πράγματα με προσοχή, χωρίς κραυγές και λεονταρισμούς.

-Νομίζεις ;

-κ. Υπουργέ μπράβο, συμπλήρωσε η Δέσποινα.

Προσπάθησαν να ηρεμήσουν και να χαλαρώσουν, όχι όλοι βέβαια γιατί η Δέσποινα και κάποιοι άνθρωποι του γραφείου τύπου του Υπουργείου ήταν κρεμασμένοι πάνω στη συνέχεια του δελτίου για να μετρήσουν αντιδράσεις.

Η Νύχτα προχώρησε. Ήταν πλέον πολύ αργά και έπρεπε κάποια στιγμή να αποχωρήσουν. Οι συζητήσεις, οι ενημερώσεις, τα τηλέφωνα και οι επικοινωνίες αραίωσαν. Μια βαριά κούραση απλώθηκε σε όλους. Το σκοτάδι εκείνης της νύχτας Τρίτης προς Τετάρτη δεν ήταν ανενεργό για πολλούς. Για κάποιους μάλιστα ήταν απίστευτα γεμάτο με σχεδιασμούς, για τα δρώμενα της μέρας που ξημέρωνε. Κάποιοι σχεδιασμοί που έμελλε να αλλάξουν τα πάντα δραματικά.

Η Τετάρτη είχε πάρει πλέον τις πρώτες της ώρες. Η Πόλη είχε βρει τους γνωστούς της ρυθμούς αλλά η επικαιρότητα ήταν φορτωμένη αρκετά. Στο Υπουργείο ασφαλείας όλα λειτουργούσαν σε ιδιαίτερα ανεβασμένους ρυθμούς. Από τη μία η αναγγελθείσα βαρυσήμαντη συνέντευξη του Υπουργού για την Πέμπτη μεσημέρι, από την άλλη η πορεία των διαδικασιών-ερευνών μετά τις συλλήψεις των τεσσάρων ατόμων με κατηγορίες για σύσταση τρομοκρατικής οργάνωσης με σκοπό τη διενέργεια δολοφονικών πράξεων με στόχευση την πρόκληση καταστροφών και θανάτων.

Ο Ανδρέας Χρονάκης είχε φτάσει στο γραφείο του εδώ και ώρα. Την προηγούμενη νύχτα είχε προσπαθήσει να ξεκλέψει κάποιες πολύτιμες ώρες ηρεμίας, ξεκούρασης και γαλήνης που είχε τόσο ανάγκη. Στο γραφείο του, κατά τα συνήθη, είχε την πρώτη του μικρή συνεδρία με την Γραμματέα του και τον Διευθυντή του προσωπικού του γραφείου για το πρόγραμμα της ημέρας.

-Τι έχουμε για σήμερα πέραν των γνωστών Δέσποινα ;

-κ. Υπουργέ να σας θυμίσω για την μεγάλη συγκέντρωση των Συνταξιούχων στο κέντρο σήμερα στις 11:30 το πρωί.

-Με όλα αυτά που συμβαίνουν παράλληλα κόντεψα να το ξεχάσω Δέσποινα. Δεν νομίζω να έχουμε να πούμε κάτι παραπάνω για αυτό έτσι ; οι οδηγίες είναι σαφείς. Η Ηγεσία της Αστυνομίας έχει πάρει κατευθύνσεις, καλά τα λέω ;

-Πολύ σωστά. Οι εκτιμήσεις μιλάνε για πολύ μεγάλη συγκέντρωση κ. Υπουργέ και το κλίμα, όπως ήδη γνωρίζετε, δεν είναι και το καλύτερο για την Κυβέρνηση.

-Ναι, δυστυχώς το ξέρω Δέσποινα, κράτα με ενήμερο για την εξέλιξη της συγκέντρωσης, πιστεύω και υπηρεσιακά να την παρακολουθούμε.

Στο πρόσωπό του κατάφερε και σχηματίστηκε ένα μικρό χαμόγελο. Η Σκέψη του πήγε στον παλιό καλό του φίλο, τον Αργύρη Πατεμτζή. Ποτέ του δεν έλειψε από τέτοιες συγκεντρώσεις και κάπου τον έφερνε στη σκέψη του εκεί μπροστάρη όπως πάντα. Επανέφερε το μυαλό του στην πραγματικότητα γυρίζοντας προς τη Δέσποινα.

-Και να μου φέρεις σε παρακαλώ τους φακέλους για το γνωστό θέμα για να αρχίσουμε να βλέπουμε τι θα πω αύριο στην συνέντευξη.

Η Δέσποινα αποχώρησε συγκαταβατική.

Οι ώρες προχώρησαν. Ο Ανδρέας Χρονάκης με τους άμεσους συνεργάτες του είχε ήδη ξεκινήσει να διαμορφώνει την προετοιμασία της συνέντευξης τύπου της Πέμπτης. Από κοντά είχε συνεχείς επαφές με υπηρεσιακούς παράγοντες για το θέμα των ανακρίσεων, για το κλίμα της κοινής γνώμης όπως επίσης και για το κλίμα που προσπαθούσαν να χειραγωγήσουν τα κέντρα ενημέρωσης. Επίσης η Δέσποινα τον ενημέρωσε ότι η συγκέντρωση των συνταξιούχων ξεπερνούσε κάθε προσδοκία σε συμμετοχή, ήταν μαχητική και η κεντρική πλατεία της πόλης είχε κατακλυσθεί σε όλη της την έκταση.

-Πως βλέπεις να διαμορφώνεται το κλίμα Ταξιάρχη εκεί έξω ;

-Ανδρέα, μην βλέπεις την άψογη στάση αυτών στην Δημόσια τηλεόραση. Στα άλλα μέσα και στον τύπο έχουν αρχίζει να χτίζουν κλίμα διάστασης με τον πρωθυπουργό.

Πλησίαζε πια μεσημέρι, μέσα στο φόρτο της δουλειάς τους, η βιαστική εισβολή, θα έλεγε κανείς, της Δέσποινας στο γραφείο ήρθε να τους σοκάρει:

-Τι συμβαίνει Δέσποινα ; εκείνη, με μια μάσκα τρόμου στο πρόσωπό της κατάφερε να ψελλίσει:

-κ. Υπουργέ, σας θέλει επειγόντως ο Αρχηγός της Αστυνομίας.

Ο Ανδρέας αντάλλαξε ματιές ανησυχίας με τον Ταξιάρχη και δύο ακόμα στελέχη του στο γραφείο.

-Να περάσει αμέσως...!

Ο Στρατηγός, ο αρχηγός της Αστυνομίας μπήκε κάθιδρος στο γραφείο.

-Τι συμβαίνει κ. Γραμματικάκη, παρακαλώ.

Ο Στρατηγός ξεκίνησε προσπαθώντας να αρθρώσει λόγο με σταθερότητα.

-κ. Υπουργέ, έξω στην συγκέντρωση των Συνταξιούχων, έχουμε πρόβλημα.

-τι πρόβλημα Στρατηγέ ;

-είχαμε επεισόδια κ. Υπουργέ... κάτι συνέβη... κάτι άσχημο... κάτι ανεξέλεγκτο.

Ο Ανδρέας πετάχτηκε θορυβημένος από την καρέκλα του, έκανε τον κύκλο απ το γραφείο του και πλησίασε τον Αρχηγό.

-Όταν λες άσχημο τι εννοείς αρχηγέ...!

Εκείνος άρχισε να κάνει την αναφορά του.

-Η Συγκέντρωση ήταν μεγάλη, πολύς κόσμος και με έντονη παρουσία. Η πλατεία ήταν γεμάτη. Όλα πήγαιναν καλά. Οι δυνάμεις μας ήταν απόλυτα διακριτικές στις παρυφές του σχεδιασμού μας. Κάποια στιγμή οι διαδηλωτές κινήθηκαν με κατεύθυνση μπροστά... έβγαλε το μαντήλι του και προσπάθησε να σκουπίσει τον ιδρώτα από το πρόσωπό του. Συνέχισε με ταραχή:

-Εκεί στο πλάι, κάποια στιγμή κάτι έγινε, από τις αναφορές των επικεφαλής αλλά και τις κάμερες στο κέντρο ελέγχου είδαμε 3-4 άτομα να ξεπετάγονται κατά μιας διμοιρίας που ήταν εκεί. Έπεσαν δύο μολότοφ στα πόδια τους...

-Και λοιπόν Στρατηγέ, μέχρι τώρα μου περιγράφεις μια δυσάρεστη αλλά γνωστή κατάσταση θα έλεγα ρουτίνας σε τέτοια γεγονότα. Προχώρα.

Ο Αρχηγός κόμπιασε:

-Από τις δύο διμοιρίες που ήταν εκεί έγινε κίνηση στο μέρος των διαδηλωτών επιθετική, ρίχτηκαν χημικά στο πλήθος στα πλάγια.

Ο Ανδρέας πήρε έναν μορφασμό τρόμου, ο αρχηγός συνέχιζε:

-Η ατμόσφαιρα έγινε αποπνικτική, οι διαδηλωτές υποχώρησαν πιεσμένοι και από τους δικούς μας. Μαζεύτηκε πλήθος πανικόβλητο στις σκάλες στην πλατεία... εκεί....

-Θεέ μου...! κατάφερε να ψελλίσει ο Ανδρέας.

-Εκεί, δύο-τρεις έπεσαν από την πίεση του κόσμου. Ακολούθησε τρόμος. Ποδοπατήθηκαν στις σκάλες, έγινε πανδαιμόνιο...

-Στρατηγέ συνειδητοποιείς τι μου λες ; τι έχει συμβεί εκεί ; Μίλα πανάθεμά με...!

-Δεν έχω πλήρη εικόνα κ. Υπουργέ, υπάρχουν πολλοί τραυματίες, έχουμε πληροφορίες για σοβαρούς τραυματισμούς...

Ο Ανδρέας ήταν έξαλλος:

-Ποιος έδωσε την εντολή για τα χημικά Αρχηγέ ;

........................

-Σας ρώτησα κάτι Στρατηγέ και θέλω απάντηση τώρα...! ποιος έδωσε την εντολή για τα χημικά ; δόθηκε τέτοια εντολή από το κέντρο από εσάς ;

-Όχι κ. Υπουργέ, ξεκάθαρα όχι.

Ο Ανδρέας έπιασε το πρόσωπό του με τα χέρια του.

-Θέλεις να μου πεις ότι οι διμοιρίες έδρασαν μόνες τους, χωρίς αναφορά, με δική τους πρωτοβουλία, επαγγελματίες αστυνομικοί, αυτό μου λες Στρατηγέ ; πάμε γρήγορα στο Κέντρο επιχειρήσεων θέλω να δω το υλικό τώρα, έχεις εικόνα ;

-Έχω κ. Υπουργέ.

Ένας όμιλος ανθρώπων έφυγαν αλαφιασμένοι, έντρομοι θα έλεγε κανείς στο Κέντρο Επιχειρήσεων της Αστυνομίας τρεις ορόφους πιο κάτω στο κτίριο. Μπήκαν μέσα στην τεράστια αίθουσα με τις Οθόνες και τις συνδέσεις με τις διάφορες μονάδες. Ένα κλίμα άρρωστου πυρετού επικρατούσε σε όλον τον όροφο. Φωνές, ανταποκρίσεις, εικόνες, εντολές, ερωτήματα έπεφταν βροχή. Στάθηκαν σε μια οθόνη και ένας αστυνομικός πήρε εντολή να παίξει στο βίντεο τις συγκεκριμένες λήψεις. Η Ροή της εικόνας ξεδίπλωσε στα μάτια τους έναν εφιάλτη:

Φάνηκε η ροή του κόσμου των συνταξιούχων στο δρόμο. Οι διμοιρίες των δυνάμεων Τάξης ήταν τραβηγμένες ψηλά. Όμως εκεί στο πλάι είχαν απομείνει δύο διμοιρίες κοντά στο πλήθος. Ξαφνικά είναι ορατή μια επιθετική κίνηση τριών-τεσσάρων νεαρών στις αστυνομικές δυνάμεις. Δύο μολότοφ ρίχτηκαν στα πόδια τους. Η Κάμερα δείχνει τους νεαρούς να διαφεύγουν τρέχοντας στα πλάγια της διαδήλωσης και τις διμοιρίες να κινούνται επιθετικά στο πλήθος των συνταξιούχων. Ξαφνικά φαίνονται οι εκρήξεις και ο καπνός από δύο-τρία χημικά που ρίχνονται στο πλήθος ανάμεσα. Το πλήθος πιέζεται στην μία και μοναδική κατεύθυνση που έχει, στις μεγάλες σκάλες της λεωφόρου που οδηγούν κάτω στην πλατεία. Αυτό που ακολουθεί θυμίζει χάος. Ο Ανδρέας και οι άλλοι παριστάμενοι βλέπουν παγωμένοι ένα πλήθος γερόντων χιλιάδων πνιγμένων στα χημικά να τρέχει να διαφύγει πίσω στα σκαλιά της πλατείας. Άνθρωποι συνωστίζονται σαν τα σταφύλια εκεί με τον τρόμο στα πρόσωπά τους. Κάποιοι λυγίζουν. Πέφτουν. Και εκεί αυτό που ακολουθεί δεν περιγράφεται. Άνθρωποι κατρακυλούν στις σκάλες, καταπατούνται, φωνάζουν, ικετεύουν. Οι δύο διμοιρίες αποχωρούν σταματώντας την πίεση.

-Θεέ μου.....! ο Ανδρέας και οι παριστάμενοι είναι ένα βήμα πριν την κατάρρευση...

Οι εικόνες που έχουν καταγράψει οι κάμερες ελέγχου είναι εικόνες κόλασης. Στο πέρασμα των επόμενων λεπτών, και ενώ ο καπνός των χημικών έχει διαλυθεί στα σκαλιά παραμένουν πεσμένοι δεκάδες άνθρωποι, άλλοι ακίνητοι, άλλοι να προσπαθούν να κινηθούν, κάποιοι να φύγουν, και ένα βουητό, ένα Δαντικό βουητό χιλιάδων ανθρώπων που σπεύδουν στους πεσμένους. Και μετά, εκείνη η κραυγή, εκείνη η κραυγή που σκεπάζει τα πάντα και διαπερνά τα τύμπανα του Ανδρέα

“Δολοφόνοι...... Δολοφόνοι...”

-Τι κάνατε Στρατηγέ... Θεέ μου τι κάναμε.... προσπάθησε να συνέλθει και συνέχισε.

-Τι πληροφορίες έχεις ; τι εικόνα έχεις ; πάρε τα νοσοκομεία, στείλε τους ανθρώπους σου εκεί, Δέσποινα, άνοιξε τα μέσα και κάντε μια ομάδα να έχω εικόνα. κ. Γραμματικάκη, φρόντισε να εξαφανίσεις τις δυνάμεις σου από εκεί και θέλω τα στοιχεία των διμοιριών που αποσπάστηκαν από τους άλλους κάτω δίπλα στον κόσμο.

Ο Αρχηγός χλώμιασε

-Σε δεκαπέντε λεπτά στο γραφείο μου θέλω την αναφορά σου.

Έφυγαν, γύρισε στο γραφείο του έντρομος.

-Ταξιάρχη ; δεν είναι δυνατόν.....! έκατσε με μια διάθεση απόγνωσης στο γραφείο του, στα διπλανά γραφεία επικρατούσε πανδαιμόνιο. Τα λεπτά κυλούσαν βασανιστικά.

-Δέσποινα τι λένε στα ραδιόφωνα, τι πληροφορίες υπάρχουν ;

-κ. Υπουργέ μιλάνε για δεκάδες τραυματίες, πολλοί με θλαστικά τραύματα και ακόμα περισσότεροι με αναπνευστικά και....

-και ; μίλα....!

-Υπάρχει αναφορά για έναν αριθμό σοβαρών τραυματιών που τους πήραν οι πρώτες βοήθειες σε κρίσιμη κατάσταση...

-Χριστέ μου....! Χριστέ μου...!

-Ανδρέα προσπάθησε να συγκρατηθείς, έκανε ο Ταξιάρχης με μια διάθεση που δεν την πίστευε καλά-καλά και ο ίδιος.

-Ταξιάρχη έχεις αντιληφθεί τι έχει γίνει ; κατάλαβες τι έγινε ;

-Τι θες να πεις ;

-Τι θέλω να πω ; μα δεν βλέπεις ότι μας έστησαν...! δεν βλέπεις τι κρύβει όλο αυτό Ταξιάρχη ;

-Θέλεις να πεις ότι σχετίζεται με την υπόθεσή μας ;

-Αυτό ακριβώς Ταξιάρχη...! οι εικόνες, η συγκυρία, η επικαιρότητα, αυτό που είδες πριν λίγο φωνάζει δεν το βλέπεις ; κραυγάζει...! μας έστησαν, οι εντολές ήταν σαφείς, οι δυνάμεις της αστυνομίας να ήταν μακριά από τους διαδηλωτές. Τι δουλειά είχαν οι διμοιρίες εκεί ; ποιος ο ρόλος των νεαρών με τις κουκούλες και τις μολότοφ ; σαν να το περίμεναν...! σαν να το ήξεραν...! είναι αδίστακτοι Ταξιάρχη, δεν έχουν αναστολές πουθενά.

-Ανδρέα μήπως είσαι υπερβολικός ; σκέψου...

-Τι να σκεφτώ ; όλα ήταν στημένα με έναν απίστευτο σχεδιασμό. Η αφορμή βρέθηκε, ο χώρος ήταν ο πιο κατάλληλος για να αποχωρήσει ο κόσμος. Μια μονάχα δυνατότητα διαφυγής είχαν Ταξιάρχη δεν το είδες ; εκεί...! με στόχο να γίνει αυτό που έγινε. Τι δεν καταλαβαίνεις ; φώναξε.

Μετά από κάποια λεπτά που φάνηκαν αιώνες ήρθε στο γραφείο ο Αρχηγός. Στεκόταν δεν στεκόταν στα πόδια του.

-Σ’ ακούω Στρατηγέ.

-κ. Υπουργέ επικοινώνησα με τα κεντρικά νοσοκομεία. Τρεις ηλικιωμένοι διαδηλωτές είναι σε κρίσιμη κατάσταση, πολυτραυματίες. Νοσηλεύονται διασωληνωμένοι. Υπάρχουν δεκάδες τραυματίες σε σοβαρή κατάσταση και πολλοί ακόμα που έχουν μεταφερθεί στα νοσοκομεία.

Ο Ανδρέας έπιασε το πρόσωπό του απεγνωσμένος, δεν πίστευε όσα άκουγε....

-Στρατηγέ, τι εικόνα έχεις από το χώρο συγκέντρωσης.

-κ. Υπουργέ, το πλήθος σε μεγάλο βαθμό παραμένει στην πλατεία. Κατεβαίνει κόσμος πολύς, η κατάσταση είναι έκρυθμη, υπάρχουν διαδηλωτές που κινούνται κατά δω. Τα πράγματα είναι εξαγριωμένα.

-κ. Υπουργέ ο πρωθυπουργός στο τηλέφωνο, ακούστηκε η φωνή της Δέσποινας σαν άγγελος της κόλασης. Ο Ανδρέας πήρε στο χέρι τρεμάμενος το τηλέφωνο. Οι φωνές του πρωθυπουργού που άκουγε στο ακουστικό ηχούσαν σαν εκτελεστικό απόσπασμα.

-κ. Χρόνακη τι συμβαίνει ; θέλετε να μας καταστρέψετε ειλικρινά ; για όνομα του Θεού τι κάνετε ;

-κ. Πρόεδρε, δεν είναι έτσι τα πράγματα, δεν είναι δική μας εντολή όλο αυτό. Προσπάθησε να συντάξει την άμυνά του απέναντι στην πρωτοφανή επίθεση που δεχόταν.

-Δεν είναι δική σας εντολή ; κ. Υπουργέ αντιλαμβάνεστε τι μου λέτε ; έχετε συνείδηση των λόγων σας ; θέλετε να μου πείτε ότι βγαίνει έξω κάθε δύναμη της Αστυνομίας και κάνει του κεφαλιού της ; Έχετε τεράστια ευθύνη κ. Υπουργέ, γράφετε ιστορία αυτή τη στιγμή. Σε πρώτο στάδιο είστε σε φάση αφαίρεσης αρμοδιοτήτων. Έξω ζητάνε την κεφαλή σας επί πίνακι δεν το έχετε μάθει ; Έχουμε διαδηλώσεις παντού, ο κόσμος σας αποκαλεί δολοφόνο. Παρακαλώ κάθε σας ενέργεια θα αναφέρεται πριν στον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης και το απόγευμα συγκαλείται έκτακτο Υπουργικό συμβούλιο.

Η σιωπή που ακολούθησε την συνομιλία έμοιαζε με τάφο στον Ανδρέα. Τον διέκοψε η φωνή της Δέσποινας. Κανείς δεν είχε πλέον την αίσθηση του χρόνου που κυλούσε.

-Ο Κυβερνητικός εκπρόσωπος θα κάνει δηλώσεις...! ακούστηκε η φωνή της.

-Συντονίσου να ακούσουμε παρενέβη ο Ταξιάρχης. Η Μεγάλη οθόνη άνοιξε στο γραφείο του Υπουργού. Η Δημόσια τηλεόραση μετέδιδε συνεχή ροή ειδήσεων από τα γεγονότα. Εικόνες χιλιάδων οργισμένων διαδηλωτών στην κεντρική πλατεία όσο και άλλες πόλεις και η ιαχή “Δολοφόνοι” γεμίζουν το χώρο. Η φωνή της δήλωσης του Κυβερνητικού εκπροσώπου συνοδεύει την σφιγμένη του παρουσία. Ανάμεσα στα λόγια του ακούγεται:

“...Η Κυβέρνηση καταδικάζει με τον πιο σαφή και κατηγορηματικό τρόπο την σημερινή επίθεση στους συνταξιούχους διαδηλωτές....Δηλώνουμε ότι οι έρευνες για την διερεύνηση των συνθηκών των γεγονότων αυτών θα φτάσουν σε βάθος χωρίς να διστάσουμε μπροστά σε οτιδήποτε...Το μαχαίρι της αλήθειας θα φτάσει ως το κόκκαλο...Η Κυβέρνηση δηλώνει ξεκάθαρα ότι αναλαμβάνει πλήρως τις πολιτικές της ευθύνες που αφορούν την πολιτική ηγεσία των δυνάμεων ασφαλείας, η οποία δεν είναι στο απυρόβλητο με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει άμεσα...όσοι νομίζουν ότι με τυχόν προσωπικές πολιτικές και λαθεμένες τακτικές μπορούν να βλάψουν την χαραγμένη πολιτική μας κάνουν μεγάλο λάθος...βρισκόμαστε από την πρώτη στιγμή στο πλευρό των τραυματισμένων διαδηλωτών παρέχοντας κάθε δυνατή τους υποστήριξη...σήμερα αργά το απόγευμα ο πρωθυπουργός συγκαλεί έκτακτο Υπουργικό συμβούλιο με μοναδικό θέμα τα σημερινά γεγονότα...καλούμε όλες τις πλευρές να επιδείξουν άμεσα αυτοσυγκράτηση και υπευθυνότητα...”

-Καταλαβαίνεις ότι μας στοχοποίησε άμεσα Αργύρη, του είπε ο Ταξιάρχης.

-Είναι το τελευταίο που με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή πίστεψέ με. Η κατάσταση των ανθρώπων είναι αυτή που...Θεέ μου...Ταξιάρχη είμαι γιατρός...! κλήθηκα εδώ να δώσω και την ψυχή μου σε αυτήν την προσπάθεια χωρίς να προσμένω καριέρα...θεράπευα μια ζωή τον ανθρώπινο πόνο και την αρρώστια και σήμερα όλη η χώρα με λούζει με την ετικέτα “δολοφόνος”... δεν μπορώ να το διαχειριστώ αυτό Ταξιάρχη καταλαβαίνεις ; δεν το μπορώ...! είναι άδικο πανάθεμά τους...! κραύγασε σε τόνο δραματικό. Σε κλάσματα δευτερολέπτου τα μάτια του τρεμόπαιξαν και με τις κινήσεις των χεριών του σαν να ήθελε να αποδιώξει κάτι σημαντικό, έτρεξε έξω στα διπλανά γραφεία

-Δέσποινα...! Δέσποινα...! άκου με, παράτα τα όλα αυτή τη στιγμή και γράψε ένα κινητό. Γράψε τι με κοιτάς...! η νεαρή γυναίκα τρομαγμένη με την εμφάνιση του προϊσταμένου της ήδη σημείωνε σε ένα σημειωματάριο.

-Κάλεσε αυτό το τηλέφωνο τώρα αμέσως και έλα μέσα να μου το δώσεις.

-Ποιον ζητάω κ. Υπουργέ.

-τον κ. Αργύρη Πατεμτζή....! Αργύρης Πατεμτζής εντάξει ; και πες του ότι μου τον δίνεις, τώρα...!

Άφησε το διπλανό γραφείο γυρίζοντας στο δικό του. Τα μάτια του έμειναν καρφωμένα στην Οθόνη της τηλεόρασης και τις διαδηλώσεις στους δρόμους της πόλης. Διαδηλώσεις που ήδη έπαιρναν τη μορφή ταραχών και επιθέσεων και από άλλα στοιχεία που είχαν εμπλακεί στην ανεξέλεγκτη οργή του κόσμου.

-Δεν απαντά κ. Υπουργέ...!

-Τι ;

-Το τηλέφωνο που μου είπατε δεν απαντά...!

-Προσπάθησε πάλι σε παρακαλώ, προσπάθησε...! κάνε Θεέ μου να το σηκώσει, κάνε να το σηκώσει.

-κ. Υπουργέ δεν απαντά όχι.

-Δέσποινα, άκου. Πάρε τηλέφωνο στα νοσοκομεία, φρόντισε αν γίνεται να δεις αν στα ονόματα των τραυματισθέντων είναι και αυτό που σου έδωσα.

-Ποιος είναι κ. Υπουργέ ;

Ο Ανδρέας κοντοστάθηκε με βλέμμα απλανές και απάντησε κατεβάζοντας απότομα τον τόνο της φωνής του σαν να μίλαγε μονάχα στον εαυτό του.

-Κάποιος που έλεγε αλήθεια Δέσποινα... κάποιος που αυτή τη στιγμή οι συγκυρίες μπορεί να τον φέρουν μια ακόμα φορά στη δίνη του κυκλώνα.

.............................................

Το δορυφορικό κινητό τηλέφωνο ήχησε στο μεγάλο πολυτελές σαλόνι της πλούσιας έπαυλης.

Ο Ήχος από την αναμετάδοση των γεγονότων σε ζωντανή σύνδεση από την τηλεόραση ηχούσε δυνατά στο χώρο. Το χέρι του Στηβ Γκρέϋμαν κινήθηκε προς το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης κλείνοντας τον ήχο.

-Εμπρός κ. Πρέσβυ εσείς ; παρακαλώ.

...................

-Όλα πάνε καλά. Η Απάντησή μας στις προθέσεις του Υπουργείου βαδίζει σύμφωνα με το σχέδιο που χαράξαμε... θεωρώ ότι υπάρχει βέβαια μια περίπτωση ανεξέλεγκτης έντασης την οποία οφείλουμε να διαχειριστούμε ανώδυνα στα δικά μας μέτρα.

.................

-Ναι, ναι, ήδη έχει γίνει συστηματική προσπάθεια έξω εκεί, από δικά μας πρόσωπα, το όνομα του Υπουργού Ασφαλείας να στοχοποιηθεί απόλυτα. Σε αυτήν την κατεύθυνση δρουν και τα δικά μας Μέσα όπως και πολιτικοί παράγοντες τόσο της Κυβέρνησης όσο και της συντηρητικής αντιπολίτευσης.

.................

-Πιστεύω ότι ως το βράδυ ο Υπουργός Ανδρέας Χρονάκης θα αποτελεί παρελθόν, προς τα εκεί δουλεύουμε...

...............

-Συμφωνώ, έχουμε ένα πρόβλημα να ελέγξουμε τις λαϊκές αντιδράσεις, το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι ισχυρό και θα αρπάξουν την ευκαιρία. Σίγουρα υπάρχει εδώ ένας κίνδυνος αλλά δεν μπορούμε να διαχειριζόμαστε και εμείς τις πρωτοβουλίες χωρίς κόστος. Πρώτιστο μέλημά μας ήταν να ακυρώσουμε την υπόθεση τρομοκρατίας πάσει θυσία και αυτό επιδιώξαμε.

..............

-Θα τα καταφέρουμε με τα άλλα πιστεύω, μείνετε ήσυχος, ναι. Από απόψε το μεσημέρι κανείς σε αυτήν εδώ τη χώρα δεν θα θυμάται την υπόθεση της τρομοκρατίας.

..............

-Θα είμαστε σε επαφή, καλό σας βράδυ....

Ο Γκρέϋμαν έκλεισε το τηλέφωνο. Τα χέρια του ψηλάφισαν πάλι το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης. Ο Αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έκανε δηλώσεις στο ένα τηλεοπτικό παράθυρο ζητώντας επιτακτικά την άμεση παύση του Υπουργού Ασφαλείας. Στο άλλο τηλεοπτικό παράθυρο, χιλιάδες διαδηλωτών πορεύονταν με το σύνθημα “ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ”. Πολλές αφίσες με το πρόσωπο του Υπουργού ασφαλείας Ανδρέα Χρονάκη ήταν στα χέρια τους σαν πύρινες ρομφαίες.

Ένα σαδιστικό χαμόγελο επιτυχίας αποτυπώθηκε στα παγωμένα τραβηγμένα χαρακτηριστικά του προσώπου του.

(Τέλος 5ου Μέρους,  Συνεχίζεται...)

Σημείωση Πνευματικής Ιδιοκτησίας:

Το παρόν είναι δημιούργημα προσωπικής μου πνευματικής ιδιοκτησίας. Δεν επιτρέπεται η Αντιγραφή, η Αναδημοσίευση, η οποιαδήποτε χρήση κειμένων χωρίς την έγγραφη Άδειά μου. 

Important Note:

The reproduction, publication, modification, transmission or exploitation of any work contained herein for any use, personal or commercial, without my prior written permission is strictly prohibited.

Κάθε αναφορά του παρόντος διηγήματος σε χώρους, προσωπα, δρώμενα είναι απόλυτα φανταστική και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα.